Delegacja Polskiego Związku hokeja na Lodzie, na czele z prezesem Dawidem Chwałką, była obecna podczas odsłonięcia tablicy upamiętniającej Władysława Króla, wybitnego piłkarza, hokeistę, trenera i działacza sportowego. Tablica zawisła w „jego” Łodzi, na ścianie kamienicy przy ul. Kopernika 61, gdzie mieszkał w latach 1945–1964.

– Władysław Król to postać nietuzinkowa nie tylko dla łódzkiego ale i polskiego sportu, wspaniały człowiek i sportowiec, odzwierciedla ideę sportu w najczystszej postaci – mówił prezes Dawid Chwałka.

Prezesowi PZHL-u towarzyszył m.in. poczet sztandarowy. – Na tle innych dyscyplin hokej wypadł najlepiej – nie ukrywał radości i wzruszenia łodzianin Leszek Lejczyk, były selekcjoner hokejowej reprezentacji Polski, obecnie członek honorowy PZHL-u. – Władysław Król, nawet jak przestał pracować z hokejem i był trenerem piłkarskim, pozostał wiernym sympatykiem hokeja, chodził na nasze mecze. Nie miałem szczęścia bezpośrednio z nim współpracować, ale pracując w jednym klubie nie raz się spotykaliśmy. Wielu trenerów z przeszło przez jego ręce, ale jako jedyny zapisał się w pamięci wszystkich.

Na uroczystości pojawili się m.in. prezydent Łodzi Hanna Zdanowska, poseł Marek Matuszewski (wielki przyjaciel hokeja), wiceprzewodniczący sejmowej Komisji Kultury Fizycznej i Sportu oraz Jan Tomaszewski, jako przedstawiciel Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Hanna Zdanowska mówiła o Królu jako ikonie sportu: – Czy znacie Państwo sportowca, który byłby jednocześnie piłkarzem, tenisistą, narciarzem, łyżwiarzem i hokeistą? Pan Władysław Król był jedyny w swoim rodzaju. 25 lat po śmierci Władysława Króla, jego pamięć jest cały czas żywa. Dołożę wszelkich starań, żeby stadion na ŁKS, po zakończeniu budowy, nosił jego imię – zadeklarowała prezydent Łodzi.

Władysław Król rozegrał ponad 500 meczów w barwach ŁKS (wliczając spotkania towarzyskie), w których zdobył 295 goli. W piłkarskiej reprezentacji Polski wystąpił w 4 meczach, zdobywając 2 bramki.

Wielokrotnie reprezentował barwy reprezentacji Polski w hokeju między innymi podczas Igrzysk Olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen (1936) oraz mistrzostw świata w Pradze (1938). W łódzkiej drużynie hokejowej grał od chwili jej powstania w 1929 do 1951 roku, prowadząc drużynę do medali w 1946 roku (srebro) i 1947 roku (brąz).

Później poświęcił się już tylko piłce nożnej, jako trener poprowadził drużynę ŁKS-u do największego sukcesu w historii; w 1957 zdobył Puchar Polski, a w 1958 pierwsze mistrzostwo Polski.

– Dla całej łódzkiej ziemi to postać wybitna. Wielki autorytet, wychowawca młodzieży, ale też sportowa historia. Pewnie niewiele osób wie, ale gdyby nie wojna, to byłby jednym z pierwszych sportowców, którzy wystartowali w olimpiadach letniej i zimowej – opowiadał poseł Marek Matuszewski.

– To najwybitniejsza postać łodzkiego sportu w dwóch aspektach. Nie tylko jako zawodnik i trener ale też człowiek o wielkim sercu i właściwym podejściu do środowiska – zakończył Lejczyk.